politeistyczny

Zjednoczeniu politycznemu i kulturalnemu świata śródziemnomorskiego towarzyszyło również znaczne ujednolicenie religijne. Wyjąwszy Palestynę, gdzie zakorzeniony był głęboko monoteizm, wszystkie ludy zjednoczone pod władzą rzymską wyznawały religie politeistyczne. Było to współistnienie pod jedną władzą polityczną wielu różnorodnych religii, które miały początkowo charakter ściśle etniczny. W miarę postępu podbojów Rzym pozostawiał podbitym ludom pełną swobodę religijną. Akceptował oficjalnie ich obrzędy i wierzenia, oczekując zarazem od podbitych ludów, by i one oddawały cześć bóstwom rzymskim. W następstwie takiej polityki wyznaniowej rozrastał się w Rzymie panteon, do którego wchodziły coraz to nowe bóstwa. Szło to w parze z wzajemnym przenikaniem się, oddziaływaniem na siebie poszczególnych religii politeistycznych, a zarazem prowadziło do nowej interpretacji rytów religijnych i wierzeń, nierzadko do utożsamiania się bóstw o pokrewnych atrybutach, czyli do tzw. synkretyzmu religijnego.

NKJP: Daniel Olszewski, Dzieje chrześcijaństwa w zarysie, 1996