nomen omen

To wielcy potentaci. A każdy z nich chciałby drugiego prześcignąć, przeskoczyć, połknąć, zjeść z kopytami, gdyby tylko mógł. A każdy pcha się do góry. Stara się naśladować tego prawdziwego, wielkiego potentata, tego lwa wśród zwierząt. Z wyrazu waszych twarzy poznaję, iż wiecie już, kogo mam na myśli… Tak właśnie brzmi jego imię. Nomen omen. Zwie się Lejb, czyli Lew. On jest prawdziwym królem, bogaczem pełną gębą, krezusem, potentatem, milionerem.

Szolem Alejchem, Kasrylewka, tłum. Michał Friedman, wolnelektury.pl

Wcześniej, gdy zwróciłem się do Konsula Generalnego PRL w Sydney, pana Polaka (nomen-omen), powiedział, że może mi dać wizę od ręki, ale lepiej byłoby, aby nadeszła z kraju.

Andrzej Gawroński, Zapiski z dwóch światów, 2001, s. 159

Tutaj stał czarnobrody o ziemistej twarzy mężczyzna w mundurze (pedel Czernoziomow — nomen omen) i wyczytywał z kartki nazwiska zdających chłopców.

Kazimierz Andrzej Jaworski, Pisma, t. 1, 1971, s. 48