Wiadomo, że w czasach kalifów literatura rozwijała się przede wszystkim na dworach władców – mecenat był jednym z najważniejszych czynników tego rozwoju. Ale warto pamiętać, że w okresie klasycznym owymi władcami byli przede wszystkim Arabowie, a twórcy pisali po arabsku. Poza tym także wielu panujących zajmowało się działalnością literacką. W okresie osmańskim sytuacja była całkiem inna.
Dejowie i paszowie pochodzili z rozmaitych części rozległego państwa osmańskiego i rzadko mówili po arabsku. W dodatku nie interesowali się ani religią, ani literaturą, lecz przede wszystkim zbieraniem podatków, ewentualnie wojnami z państwami europejskimi. Z tego powodu w kontekście arabskim można mówić o zaniku mecenatu. Poziom alfabetyzacji był niski, a zdecydowana większość społeczeństwa znała tylko miejscowy dialekt (
ammijja).
Marek M. Dziekan, Z dziejów literatury algierskiej w okresie osmańskim Sa’id al-Mindasi (1583–1677), Litteraria Copernicana 1(13)/2014, s. 102