SPP Co może być epickie?
Granice poprawności epickiego

Przymiotnik epicki pochodzi od greckiego epikós (przez łacińskie epicus) i wiąże się epiką – to jego znaczenie podstawowe.

Wszelako obok tego, tak przeważnie dramatycznego dyalogu, mamy w Panu Tadeuszu i czysto epicki. Taką jest np. rozmowa Podkomorzego z Sędzią podczas wieczerzy w księdze 1-ej. Jest ona epicką, gdyż najprzód w swej treści zawiera nie wyraz uczuć indywidualnych, a pewne rysy bytu i obyczajowości narodowej (nauka Sędziego o grzeczności, opowiadanie Podkomorzego o wpływie francuzczyzny [sic!]); powtóre, forma jej nie wyróżnia się od głównego toku opowieści, lecz trzymana jest w tym samym charakterystycznym tonie gawędy szlacheckiej. (Walery Gostomski, Arcydzieło poezyi polskiej A. Mickiewicza „Pan Tadeusz”, 1894, s. 249)

Rozszerzenie znaczenia tego przymiotnika wcale nie przyszło z XXI-wiecznym zalewem angielszczyzny i młodzieżowej pseudopolszczyzny.