Precz ze snobizmem W związku z powyższym słusznym jest, iżby

Gdy jakaś konstrukcja wychodzi z użycia i balansuje na granicy poprawności i zrozumiałości, zdarza się, że dodatkowo pojawiają się jakiejś jej mutacje. Niby z powodu swej dawności, zasiedzeniu się w dawnych tekstach i w umysłach starszych pokoleń nie jest niepoprawna, ale coraz bardziej „dziczeje”, zmniejsza swój zakres występowania, usztywnia się i unieczytelnia.

Do rzeczy. Narzędnikowe „Wartym odnotowania jest fakt, że…”, „słusznym wydaje się być…”, „w związku z tym zasadnym było…”, jak głosi reguła składnia: przymiotnik w narzędniku czy mianowniku (jest zasadne czy jest zasadnym) nie są niepoprawne, lecz nacechowane. Nacechowanie w tekstach, które nie potrzebują takiego nacechowania, to błąd stylistyczny.

Wiele jest takich konstrukcji w tekstach pisanych przez osoby z zawodów prawniczych, bardziej jeszcze rażą u silących się na uczoność czy naukowość licealistów czy studentów, żałośnie napuszone byłyby na tablicach sąsiedzkich ogłoszeń.

Przykład napuszoności urzędowej:

W opinii Rady Miasta Tychy słusznym jest aby [interpunkcja — D.S.] Prezydent Miasta Tychy w ramach swoich kompetencji zwolnił znajdujące się trudnej sytuacji materialnej dzieci i uczącą się młodzież z opłat za przejazd środkami publicznego transportu zbiorowego organizowanego przez Miasto Tychy. (bip.umtychy.pl)

Wydając wskazane rozstrzygniecie Sąd w oparciu o wydane w sprawie opinie biegłych lekarzy neurologa ortopedy i biegłego z zakresu medycyny pracy uznał, że słusznym jest stanowisko organu rentowego, iż wnioskodawczyni w okresie od dnia 2 grudnia 2018 r. nie jest osobą niezdolną do pracy a zatem sporne świadczenie na dalszy okres od wskazanej daty jej nie przysługuje. (orzeczenia.lodz.so.gov.pl/)

Całkowicie błędne, nie do obrony i pożałowania godne jest użycie „skamieniałego” rodzaju męskiego przy rzeczowniku rodzaju żeńskiego opinia:

!Słusznym jest opinia autora: „Od tych wypowiedzi upłynęło już dużo lat, w których powyższe postulaty w znacznym stopniu spełniono. Można także żywić nadzieję, że także niniejsza praca w jakimś małym stopniu przyczyniła się do tego. Ukazała bowiem postać Polaka, teologa moralistę, zmniejszając tym samym wspomniana białą plamę” (s. 171). Nie mniej [sic! — D.S.] jednak nadal pozostaje wiele pól do prac badawczych. (Andrzej F. Dziuba, Samuel Szymon Wierzchoński OP (ok. 1589-1642) jako teolog moralista, Cyprian Jan Wichrowicz, Kraków 2008, [recenzja] „Studia Theologica Varsaviensia” 48: 2010, 1, s. 238)

W związku z powyższym słuszne i zasadne jest, żeby dzieciom i młodzieży uczącej się dopiero takich konstrukcji zakazywać, a dorośli na urzędach sami powinni się od ich (nadmiernego) stosowania powstrzymywać.