Ze specjalnymi znakami alfabetów: szwedzkiego, duńskiego, norweskiego i islandzkiego sytuacja jest dość skomplikowana, ponieważ bywało, że nazwy własne i wyrazy zapożyczone z tych języków przychodziły do polszczyzny na przykład za pośrednictwem języka niemieckiego. Ponadto na gruncie na przykład norweskiego zachodziły zmiany norm ortograficznych.
Należy podkreślić zasadę ogólną, że w publikacjach naukowych i urzędowych wypada zachować pełen zestaw znaków używanych w tych językach (obce znaki diakrytyczne: nazwy obce (uwagi ogólne)).
a) W języku fińskim występują litery różniące się od standardowych łacińskich, opatrzone znakami diakrytycznymi:
b) Problem ortograficzno-fleksyjny stwarza litera ä pojawiająca się na końcu wyrazów. W wymowie jest ona
c) Inaczej sprawy się mają, gdy na końcu występuje podwojone ä, takich nazw już
a) W języku islandzkim występują litery różniące się od standardowych łacińskich, opatrzone znakami diakrytycznymi:
b) W tekstach niespecjalistycznych można te litery oddać literami zastępczymi. Najczęściej zastępuje się .
a) W języku szwedzkim występują litery różniące się od standardowych łacińskich, opatrzone znakami diakrytycznymi:
W tekstach niespecjalistycznych można te litery oddać następującymi dwuznakami:
Pełna treść tej i 427 pozostałych reguł dostępna w abonamencie.