1. W języku hiszpańskim (kastylijskim) występują litery różniące się od standardowych łacińskich, opatrzone znakami diakrytycznymi:
ñ (
Ñ),
ü (
Ü)
oraz akcentowane
á (
Á),
é (
É),
í (
Í),
ó (
Ó),
ú (
Ú).
Podobnie jak w przypadku wszystkich innych znaków alfabetów łacińskich (
obce znaki diakrytyczne: nazwy obce (uwagi ogólne)) w tekstach naukowych i urzędowych zaleca się ich zachowywanie w oryginalnej postaci.
2. Litera
ñ brzmi jak polskie
ń i bywa zastępowana przed samogłoskami przez
ni, np.
senior zamiast
señor. Zwykle mamy do czynienia z taką praktyką w tekstach literackich.
Jeśli
ñ występuje na końcu nazwy własnej (w ostatniej sylabie), wtedy istnieją trzy możliwości. Po pierwsze, brak odmiany i niezmienianie znaku obcego (por. hasło
Bolaño). Po drugie, dopisywanie polskich końcówek odmiany bezpośrednio (
La Coruña:
La Coruñą,
La Coruñi itd.). Po trzecie, wspomniane spolszczanie do
ni (
La Coruña:
La Corunią,
La Corunii itd.).
3. Pozostałe znaki diakrytyczne nad literami bywają opuszczane. Litery
é i
ó najczęściej są w polskich tekstach przepisywane (także w odmianie, co widać np. w tabelce odmiany w haśle
José), ale już na przykład
í (z kreską, a nie z kropką!) bywa dla użytkowników polszczyzny, także wykształconych, niezauważalne. W ostateczności prowadzi to do sytuacji, że zbiorowo ignorujemy fakt, iż twórca surrealizmu nazywał się
Dalí [wym. da
li] i w słownikach oraz regułach pisowni i odmiany figuruje on jako
Dali. W ślad za spolszczeniem pisowni idzie spolszczenie akcentu, czyli wymowa [
dali]. Znających język zabiegi takie rażą, ale można wykazać tu pewną dozę wyrozumiałości.
Jeśli jednak ktoś zachowuje znak diakrytyczny w mianowniku, powinien zachować go też w odmianie. Powyżej wspomnieliśmy
Joségo, dodajmy jeszcze przykład:
Martín (
i z kreseczką!) —
Martína,
Martínowi itd.
4. W Dobrym słowniku zapisujemy w hasłach litery alfabetu hiszpańskiego, z wyjątkiem
í, które zastępujemy przez
i. Inne nazwy z uproszczoną pisownią podajemy jako warianty w odpowiednich hasłach tylko wtedy, gdy są tradycyjnie rozpowszechnione w polszczyźnie (zob. na przykład
Atlético).
Uwaga 1: informacji o specyficznych znakach używanych w języku katalońskim należy szukać w regule
obce znaki diakrytyczne: nazwy katalońskie.
Uwaga 2: w systemie operacyjnym Windows z polskim układem klawiatury hiszpańskie znaki diakrytyczne możemy otrzymać przez wciśnięcie lewego klawisza Alt i wpisanie odpowiedniej kombinacji cyfr z klawiatury numerycznej (musi być ona włączona, do czego służy
Num Lock):
á — Alt + 160,
Á — Alt + 181,
é — Alt + 130,
É — Alt + 144,
í — Alt + 161,
Í — Alt + 214,
ó— prawy (!) Alt + o,
Ó — prawy (!) Alt + Shift + o (tak jak polskie o kreskowane),
ü — Alt + 129,
Ü — Alt + 154,
ú — Alt + 163,
Ú — Alt + 233.
Liter
ñ i
Ñ nie da się uzyskać przy polskim układzie klawiatury. Jeśli zmienimy go na hiszpański (a nawet angielski), to:
ñ — Alt + 0241,
Ñ — Alt + 0209.